الان که این یادداشت را می‌خوانید، در هر سنی که هستید نگاهی به پشت دست‌تان بیندازید. حالا اگر به پشت دست بچه‌ها و سپس به دستان پدر و مادرتان نگاه کنید، تفاوت‌های قابل ملاحظه‌ای در ساختار، رنگ و انعطاف‌پذیری پوست خواهید دید.

اجزای سیستم ایمنی پوست همواره سعی در برطرف کردن آسیب‌های محیطی موجود دارند. ولی وقتی سن ما بالا می‌رود چون سیستم ایمنی بدن دستخوش تغییرات طبیعی و روند پیری می‌شود، به مرور کیفیت کار سیستم ایمنی موجود در پوست کاهش می‌یابد و پیری پوست رخ می‌دهد. پیری پوست ناشی از دو پدیده جداگانه است. اول، پیری درونی که تغییری کلی و به ظاهر اجتناب‌ناپذیر است و فقط به افزایش سن نسبت داده می‌شود و دومی، به پیری ناشی از نور معروف است و به تغییرات ناشی از تماس طولانی با آفتاب اطلاق می‌شود. این پدیده پیری قابل پیشگیری است و می‌توان با حفاظت از آفتاب، پیری ناشی از نور را بر پیری درونی اضافه نکرد. همان‌طور که می‌دانید، پوست ما از لایه‌های اپیدرم، درم و چربی تحت جلدی تشکیل شده و سلول‌های سیستم ایمنی در دو طرف غشای پایه‌ای که درم را از اپیدرم جدا می‌کند، توزیع شده‌اند و فعالیت‌های هماهنگ شده آنها، این امکان را به سیستم ایمنی پوست می‌دهد که پاسخی سریع و موثر علیه عوامل مهاجم ایجاد کنند. در واقع این شبکه سلولی توانایی درک عوامل مختل‌کننده در پوست مانند ضربه، تشعشعات ماورای بنفش و مواد شیمیایی سمی و بیماری‌زا را دارد و سریع پیام‌هایی را به دیگر اجزای سیستم ایمنی می‌فرستد تا آسیب را برطرف کنند. اپیدرم پوست علاوه بر سد فیزیکی بودن در برابر عوامل یاد شده، مانع از دست رفتن آب بدن می‌شود و اسیدهای چرب آزاد آن سد دفاعی اصلی پوست هستند.
ضعیف شدن این سدهای ایمنی در واقع شرایط مساعد را برای عفونت‌های ناشی از ورود باکتری‌ها و سپس مشکلات دیگر فراهم می‌کند. فعالیت ترشحی پوست کم می‌شود، عروق در پیری شکننده و نفوذپذیرتر شده و همه اینها واقعیتی است که شما آن را نظاره می‌کنید.