سازگاری و رفع اشکال

پیش از تصمیم گیری درباره سیستم فایل، باید مسئله سازگاری را مد نظر قرار داد. در کامپیوتر هایی که با چند سیستم عامل مختلف (مثلا XP و 98) راه اندازی می شوند، باید سیستم فایل پشتیبانی شده در همه سیستم عامل ها، (یعنی (FAT32 را انتخاب کرد. چون این سیستم فایل امروزه در بیشتر سیستم عامل ها پشتیبانی می شود .

• NTFS برای فرمت کردن رسانه های برداشتنی (Removable media - نظیر دیسک فلاپی و CD) قابل استفاده نیست.
• در مواقع اضطراری که به هر دلیل راه اندازی سیستم عامل بطور معمول ممکن نیست، در صورت استفاده از دیسک فلاپی راه انداز ، درایوهای NTFS قابل دسترسی نیستند. در این موارد باید از CD راه انداز نصب ویندوز و ابزارهای همراه آن استفاده کرد.
• در مورد مشکلات درایوهای NTFS که با ابزارهای ویندوز قابل رفع کردن نباشند، بطور کلی برنامه های کمتری نسبت به FAT32 یافت می شود که بتوانند NTFS ، آن هم جدیدترین نسخه ی آن را ترمیم کنند.
• با توجه به تذکرات بالا، در صورت خرابی NTFS که منجر به از کار افتادن سیستم عامل شود، رفع اشکال با مشکلاتی روبرو می شود. بعضی افراد، سیستم عامل خود را بر روی یک درایو FAT32 نصب می کنند. با رفع اشکال درایو FAT32 و راه اندازی سیستم عامل، می توان درایوهای NTFS را رفع اشکال کرد. در این صورت، می توان ویژگی های منحصر بفرد NTFS را برای ذخیره اطلاعات با ارزش بکار گرفت.

  قابلیت تطابق بهتر NTFS با درایوهای بزرگ

به جز امکانات منحصر به فردی که تنها با استفاده از NTFS قابل دستیابی است، نکات زیر پیرامون کارایی NTFS قابل توجه است:

• FAT32 جدول تخصیص فایل های خود را همیشه در ابتدای فضای درایو قرار می دهد. بنابراین به دلیل نیاز مداوم به روز رسانی این جدول، همیشه یک جریمه ی مسافت وجود دارد. اکنون که درایوهای سخت بسیار بزرگ شده اند، این رفت و برگشت واقعا موجب کاهش کارایی می شود. NTFS با استفاده از روش خاصی برای ذخیره فایل ها سعی کرده است کارایی را در این موارد بالا ببرد.
• نقطه ضعف دیگر FAT32 ذخیره ی ناهوشمندانه فایل بر روی دیسک است به این معنی که به دنبال جای خالی می گردد و فایل را در اولین جایی که پیدا می کند می نویسد و برایش مهم نیست که این فضا برای نگهداری همه ی فایل کوچک باشد و مجبور شود فایل را به چند تکه بشکند و اینجا و آنجای دیسک قرار دهد. به عبارت دیگر، تنها کارایی نوشتن مد نظر است و اصلا مهم نیست که این فایل بعدا قرار است با چه سرعتی خوانده شود. پیامد این امر، بروز مشکلات جدی در زمینه ی چند تکه شدن فایل ها (fragmentation) است که منجر به کاهش بیش از پیش کارایی می شود.

از نقاط ضعفی که در FAT16 وجود داشت و در FAT32 (تقریبا) و NTFS (بطور کامل) رفع شده است، استفاده از کلاسترهای بسیار بزرگ بر روی دیسک های حجیم بود که موجب هدر رفتن زیاد فضای دیسک می شد.

سیستم فایل FAT32 در سیستم عامل MS-DOS از قالب 8.3 یا نام های کوتاه (یک نامِ پایه ی حداکثر 8 کاراکتری و یک پسوندِ (extension) اختیاری حداکثر 3 کاراکتری که با نقطه از هم جدا می شود) برای نامگذاری فایل ها و پوشه ها پیروی می کند. در حالی که در سیستم فایل FAT32 ویندوز، نام های بلند پشتیبانی می شود. بدین منظور ویندوز به هر فایلی که در درایوهای FAT32 ساخته می شود، یک نام در قالب 8.3 با کاراکترهای اسکی و یک نام بلند با کاراکترهای Unicode منتسب می کند.

در NTFS، فایل ها و پوشه ها می توانند نام های بلند داشته باشند. منتها به خاطر مسائل سازگاری با برنامه های قدیمی، ویندوز بطور پیش فرض نام های کوتاه را نیز همچنان می سازد. ولی می توان برای بالا بردن کارایی، جلوی این کار را گرفت.

• جابجا کردن فایل ها بین درایوهای FAT32 و NTFS موجب خراب شدن نام فایل های بلند نمی شود.
• با اینکه در نام های بلند، هم حروف کوچک و هم بزرگ استفاده می شوند، سیستم فایل بین این حروف فرقی نمی گذارد یعنی نام های teXtFile.txt و TEXTFile.txt هر دو می توانند برای اشاره به فایلی با نام TextFile.TXT بکار روند.
• در NTFS نام فایل ها می تواند حداکثر 255 کاراکتر طول داشته باشد.

Unicode استانداردی برای نسبت دادن اعداد به کاراکترها (Character Set Encoding) است.

ASCII استاندارد دیگری برای نسبت دادن اعداد به کاراکترها است. در این استاندارد هر کاراکتر با یک بایت کد می شود همچنین تنها 128 کد برای حروف و علائم غیر انگلیسی خاص هر زبان در نظر گرفته شده است.

 گاهی FAT32 که نام های بلند را هم ذخیره می کند، VFAT می نامند.

NTFS برای پشتیبانی از Portable Operating System Interface (POSIX) ، می تواند نسبت به کوچکی و بزرگی نام فایل ها حساس باشد ولی برای کار کردن با فایل هایی که تنها تفاوت در نامشان، کوچکی و بزرگی حروف است، باید از برنامه های خاصی استفاده کرد.