بیش از 1000 دانشجوی دانشگاه صنعتی اصفهان با صدور بیانیه ای ضمن اشاره به فضای یاس آلود موجود در جامعه و دانشگاه و نیز اعتراض به این شرایط، ابراز امیدواری کرده اند که انتخابات پیش رو به تغییر رویه ها و نگرش کنونی در دانشگاه ها بیانجامد، حقوق و حرمت از دست رفته ی دانشجویان اعاده گردد، انحصار و عصبیت جای خود را به تسامح و کثرت دهد و ساحت دانشگاه از چنین حریم شکنی هایی مصون بماند.

دهمین دوره ی انتخابات ریاست جمهوری در شرایطی فرا می رسد که سیاست های تنگ نظرانه و آمرانه ی دولتی در حوزه های مربوط به زنان فضای تنفسی را برای نیمی از جامعه به صورتی مضاعف سنگین و سرب آلوده کرده است. اعمال تبعیض های جنسیتی ماتتد طرح سهمیه بندی در آزمون های ورودی دانشگاه ها و برخورد امنیتی- پلیسی و غیرکارشناسانه با آسیب های اجتماعی مانند طرح ” گشت های ارشاد “، به تضییع حقوق و تحدید آزادی های اساسی انجامیده است. در این میان، نهاد دانشگاه هم از آسیب سیاست های مدنیت ستیز و تبعیض آمیز دولتی آسوده نبوده است.

فضای آغشته به بی اعتمادی و سرخوردگی در دانشگاه که روز به روز با نقض حریم خصوصی دانشجویان به ویژه دختران ترس خورده تر شده، انگیزه ی انتشار این بیانیه بوده است. از مصادیق تضییع حقوق دانشجویان دختر در دانشگاه می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• محدود سازی و نظارت های بیش از اندازه که در حضور و غیاب های شبانه و همین طور ایجاد محدودیت زمانی برای رفت و آمد دختران در خوابگاه نمود دارد.

• دخالت در حوزه شخصی افراد (مانند ایرادهای بی مورد به نوع پوشش و حتی رنگ لباس) و به رسمیت نشناختن حق انتخاب و حق متفاوت بودن.

• تقسیم بندی خودی غیرخودی در رفتار با دانشجویان و برخوردهای سلیقه ای، ارایه گزارش های نادرست به کمیته انضباطی و احضارهای غیرموجه پی در پی، همراه با بکارگیری اهرم های فشاری نظیر تماس با خانواده که آرامش فکری دختران دانشجو را با مخاطره مواجه کرده است.

• تفکیک های بی معنای جنسیتی مانند جداسازی بعضی فضاهای آموزشی.

• تعرض به حوزه ی خصوصی افراد با توجیه جلوگیری از “اختلاط غیرضروری” و تحقیر و هتک حرمت دانشجو توسط افراد مسئول و غیرمسئول.

• حساسیت های غیرقابل توجیه نسبت به برنامه ها و فعالیت های مربوط به حوزه زنان.

• قوانین و آیین نامه های مبهم در کنار نهادهای موازی مثل کمیته انضباطی، انتظامات، حراست و دفتر تعاملات اجتماعی که حدود وظایف و اختیارات هیچ کدام روشن نیست و گویی مسئولیت شان تنها در کنترل روابط خصوصی افراد و پوشش دختران دانشجو خلاصه می شود.

در پس رفتار و نگاه محدودکننده ای که بعضی مصادیق آن در بالا آمد، ذهنیت های تنگ نظرانه و متصلبی وجود دارد که حضور زنان و دختران را در عرصه ی عمومی برنمیتابد. حتی اگر نتیجه ی آن، تعویق روند توسعه باشد. ذهنیت هایی که حضور فعال اجتماعی زنان را موجب افزایش فساد در جامعه می داند و تحصیل دختران را تنها به منظور “مادری بهتر شدن” به رسمیت می شناسد و با ایفای نقش اجتماعی زنان ورای نقش سنتی آن ها مخالف است. گرچه این نگاه کنترل گرا که همه را مشکوک و گناهکار می بیند با ایجاد محدودیت های فیزیکی در پی این است که محدودیت را در روان افراد و فرهنگ عمومی نهادینه کند، اما تداوم سیاست های محدودساز و تحمیل موانع حقوقی در مسیر طبیعی رشد اجتماعی زنان، تدارک گر سیلی خواهد بود که به وقت جاری شدن لطمه های جدی به هنجار های اجتماعی وارد می آورد.

رفتارهای زننده، غیرمسئولانه و بی نتیجه با نوع پوشش و حجابی که مورد پذیرش عرف جامعه است و اجبارهای قانونی و غیرقانونی در این زمینه، نه تنها کمکی به اخلاق نمی کند، که حجاب را از درون مایه ی ارزشی خود تهی و به ضد ارزش بدل می سازد.

کم توجهی دانشجویان نسبت به استیفای حقوق تضییع شده ی خود از یکسو و تصویب قوانینی که امکان اعتراض به احکام نهادهای انضباطی داخل دانشگاه ها را با مشکل مواجه کرده و این نهادها را غیر پاسخگوتر و عملکردشان را غیرمسئولانه تر ساخته ( نظیر آیین نامه ی اخیر “شورای عالی انقلاب فرهنگی” که مانع شکایت از احکام صادر شده در دانشگاه به دیوان عالی عدالت اداری می شود) از سوی دیگر، به پیشروی محدودیت ها و تضییع حقوق دانشجویان انجامیده است.

ما امضاکنندگان این بیانیه علی رغم وجود فضای یأس آلودی که بیهودگی انجام هرگونه فعالیت فرهنگی و اصلاحی را تلقین می نماید، اعتراض خود را نسبت به شرایط موجود دانشگاه اعلام می داریم و ضمن دعوت از دوستانمان برای جدی گرفتن و پیگیری حقوق خود، امیدواریم انتخابات پیش رو به تغییر رویه ها و نگرش کنونی در دانشگاه ها بیانجامد، حقوق و حرمت از دست رفته¬ی دانشجویان اعاده گردد، انحصار و عصبیت جای خود را به تسامح و کثرت دهد و ساحت دانشگاه از چنین حریم شکنی هایی مصون بماند.