دوست داشتم طبیعی بودم

?? ساله و ساکن یکی از مناطق شمالی تهران است. او در رشته معماری تحصیل کرده و در حال حاضر یک شرکت طراحی داخل دارد. وی که ماهانه در حدود یک و نیم میلیون تومان در آمد دارد ? سال است که با پارتنر(شریک) خود زندگی می کند.

او زمانی که پارتنر خود را انتخاب کرد در یک خانه مجردی به دور از دو خواهر و پدرمادر خود زندگی می کرد.

شریکش ?? سال از او کوچکتر است و آنها با یکدیگر اکثرا رابطه سافت دارند؛ می گوید: «?? سال است که با شریکم زندگی می کنم. دیگر نمی توانم از او جدا شوم، اما دوست داشتم می توانستم مثل دیگران ازدواج کنم و زندگی تشکیل بدهم. موانع ازدواج من زیاد بودند و نمی توانم بگویم فقط به خاطر همجنس گرایی نتوانستم ازدواج کنم. اما دوست داشتم مثل سایر افراد جامعه باشم.»

فرهنگ،دین و قانون در مواجهه با همجنس گرایی

دکتر حسین کرمانپور در یادداشتی که برایمان نوشته ، در این باره چنین اظهار نظر می کند:

همزمان با پیشرفت جوامع بشری و به ویژه رشد فزاینده صنعت ارتباطات،نظیر ماهوره ها و اینترنت، لایه های ناپیدای اجتماعی ، زمان بروز می یابند و برای آنکه از همطرازان خود در دیگر نقاط جهان عقب نمانند با استفاده از همین صنعت، خویش را به یکدیگر معرفی و در صدد توسعه کیفی و کمی بر می آیند.

در جهان، اگر چه بسیاری ازدولت ها تمام توان خود را معطوف به مباح ساختن واژگان و رفتار همجنس گرایی کرده اند اما همجنس گرایی ، همچنان واژه نامانوس و مترادف با تظاهر و جلوه گری به نظر می رسد.

در ایران هم با آنکه به تازه گی این عبارت بیشتر به چشم می آید اما همچنان غریب و ناخوشایند است.

سردرگمی مشهودی در خصوص ملاحظات علمی و اجتماعی این تمایل فردی، در تمام مقالات و سخنرانی ها به درشتی به چشم می آید و هر چند در برخی کشورها تلاش گردیده تا از دریچه علم روانشناسی و طب، به یاری عادی سازی این گرایش جنسی بپردازند اما تلاش ها همچنان از سوی دو بازوی اصلی اجتماع، یعنی فرهنگ و دین با مقاومت مواجه می شود.

برای آنکه در هر اجتماعی، یک انتخاب، با اقبال روبرو گردیده و نهادینه شود، سه عنصر اصلی دخیل خواهند بود: فرهنگ( آداب و سنن قالب اجتماع)، دین، قانون

همجنس گرایان هر چند در جهان غرب توانسته اند با تمسک به قانون، اندکی از رنج های واپس زدگی های اجتماعی خود را بکاهند اما همچنان از سمت و سوی دو جبهه ی دین و فرهنگ عمومی، در مقابله و طرد به سر می برند و درست در تلاقی همین نقاط کلیدی است که مشکلات اجتماعی این قبیل گرایش ها هویدا می شود.

از این روست که مجبور می شوند به تشکیل انجمن های حمایتی و … دست یازند و برای خود مبانی حقوق مدنی و اجتماعی در نظر گیرند.

با این حال حتی در کشورهایی که موفق به دریافت مجوز قانونی شده اند این قبیل گرایشات جنسی همچنان از سوی بدنه اجتماع، با بی مهری و نوعی انزجار روبرو می شود.

در برخی کشورهای جهان اگر توانسته اند تمایلات همجنس گرایی را از لیست بیماری های فردی حذف کنند اما با آن همچنان به عنوان یک انحراف از معیار و بیماری اجتماعی برخورد می کنند.

از آنجا که پیکره اجتماع، در روندی خلاف قانون های وضع شده، همچنان در پذیرش این تمایل همجنس خواهی، مقاومت نشان داده و آن را یک بیماری و سوء برداشت جنسی برداشت می نماید، هر ساله به روایت آمار پراکنده شاهد خودکشی خیل قابل توجهی از جامعه ی کوچک همجنسگرایان در جهان هستیم.

با استناد به منابع نوشتاری همین گروه های همجنسگرا،چندی پیش موسسه ای پژوهشی- علمی در اتریش اعلام کرد ه است که: «??درصد از زنان و ?? درصد از مردان همجنس گرا لااقل یکبار اقدام به خودکشی کرده اندو از هر سه تلاش برای خودکشی در کشور اتریش یکی توسط فردی همجنسگرا صورت می گیرد.»

از نقطه نظر پزشکی نیز نتایج ، چندان خوشایند این دسته از گرایشات نیست. اگر چه در برخی منابع علمی، گرایشات همجنس گرایانه از لیست بیماری ها حذف گردیده است اما، پزشکان با آن به نوعی دیگر برخورد می کنند.

در خوش بینانه ترین حالت، روان پزشکان، مادامی که تمایلات همجنس گرایانه، چه در زنان و چه در مردان، حالت مخفی، توام با دلهره و احساس گناه انجام پذیرد، آن را همچنان یک بیماری تلقی کرده وبا آن به سبک درمان و پیشگیری برخورد می نمایند.

و اما در کشورمان ایران، علاوه بر دلایل و اشارات فوق، محوریت مخالف با این نوع گرایشات ، یکپارچه تر گردیده و سه اهرم قانون، دین و فرهنگ عمومی به صورت سینرژی موجبات طرد افکار همجنس گرایانه را فراهم ساخته است چندانکه در هیچ یک از ادوار تاریخی، همجنس گرایان ، جامعه مقبول و محترمی نبوده و همواره نکوهش عمومی را به همراه داشته اند.