برداشتن موها

          چندین راه برای برداشتن موها وجود دارد. این موارد برداشتن با تیغ plucking و استفاده از ژلها و کرمها و لوسیونها است. بهرحال برداشتن موها امکان دارد که پوست را تحریک کند بنابراین از راهنمائی های موجود در بسته استفاده کنید و میزان کمی از آن را روی ناحیه ای دلخواه از پوست برای تعیین اینکه آیا برایتان مناسب است یا خیر امتحان کنید.

          درمان هفته ها ادامه خواهد داشت . بعد از آن میتوانید درمان را تکرار کنید.

سایر انتخابها برای برداشتن مو شامل موارد زیر است .

الکترولیز

          برای برداشتن دائمی موهای زائد ، بعضی از زنان علاوه بر درمان طبی تحت الکترولیز هم قرار میگیرند. در این روش سوزن نازکی داخل فولیکول مو قرار داده میشود و از جریان الکتریکی برای از بین بردن فولیکول مو استفاده میشود. از آنجا که تنها یک فولیکول در هر مرتبه درمان میشود ، این روش برای نواحی بزرگ بدن مفید نیستند . کیتهای الکترولیز خانگی بی اثر هستند چرا که فولیکول در عمق مو قرار دارد و بنابراین سعی کنید یک کارشناس الکترولوژیست این کار را برایتان انجام دهد .

درمان لیزر

          ماده ای که به مو رنگ می دهد، ملانین نام دارد. این ماده نور را از لیزر جذب کرده و آن را تبدیل به حرارت می کند که باعث از بین رفتن فولیکول مو می شود. نیاز به چندین مرحله درمان است. درمان لیزر بیشترین اثر را برروی موهایی که در مرحله رشد هستند دارد و همه موها در یک مرحله یکسان رشدی قرار ندارند. این روش می تواند در هر محلی در بدن به جز اطراف چشمها به کار گرفته شود.

          لیزر درمانی بیش از همه در افرادی با موهای تیره و پوست روشن قابل استفاده است. علاوه بر مو، پوست هم رنگ خود را از ملانین می گیرد و پوست تیره با ملانین بیشتر می تواند، انرژی لیزر بیشتری را جذب کند که منجر به آسیب پوست و بی رنگ شدن آن می شود. به هرحال پزشکان شروع کرده اند به استفاده از وسایل و تکنیکهای لیزرئی که نتایج بهتری را برای افراد تیره پوست دارند.

مراقبت از خود

          ممکن است توصیه های گیج کننده ای را از رسانه های ارتباط جمعی، گروههای حمایتی و کارشناسان بهداشتی در مورد نقش تغذیه در کنترل وزن شنیده باشید. بیشترین عدم توافقات مربوط به نقش کربوهیدراتها است. کربوهیدراتهای با زنجیره های بلند مثل گلوکز که نوعی قند است می باشند. دستگاه گوراشی شما این زنجیره ها را به مولکولهای کوچک قند که وارد جریان خون شما شده و باعث آزاد شدن انسولین می شود تقسیم می کند.

          رژیم غذایی کم چرب و پرکربوهیدرات که در سالهای اخیر عمومیت یافته می تواند سطح انسولین را افزایش دهد. بسیاری از کارکنان تغذیه و سلامتی به زنان دارایPCO توصیه می کنند که رژیم کم کربوهیدارت داشته باشند. به هر حال رژیمی که برای جبران کاهش کربوهیدرات ، پروتئین بیشتری را توصیه کند ممکن است جذب چربیهای اشباع را افزایش دهد، سطح کلسترول خون شما را زیاد کند و خطر بیماری قلبی را در شما بیشتر و بیشتر نماید.

          بعضی برنامه های رژیمی PCO کربوهیدرات را به درصد مشخصی از کالری محدود می کند. مثلاً 40 تا 45 درصد کالری کل. بقیه رژیمها توصیه به خوردن کربوهیدراتهای پرفیبر می کنند. هر چه غذایی فیبر بیشتری داشته باشد آهسته تر هضم شده و سطح قند خون آهسته تر زیاد

می شود. کربوهیدراتهای پر فیبر شامل نان و غلات کامل، ماکارونی کامل، برنج قهوه ای و لوبیاها است .

          رژیم بسیار کم کربوهیدرات هدف مطلوبی نیست. کربوهیدراتها مواد مغذی بسیار مهمی هستند بنابراین آنها را به شدت محدود نکنید . به جای آن از کربوهیدراتهای پر فیبری که در بالا گفته شد به همراه محدودیت در کربوهیدراتهای کم سالم مثل سودا ، آبمیوه زیاد، کیک ، آبنبات ، بستنی ، شیرینی و کلوچه استفاده کنید.

          مطالعات بیشتر می تواند نشان دهد که چه برنامه رژیمی بهتر است. اما واضح است که کاهش وزن به وسیله کم کردن کل کالری دریافتی برای زنان دچار PCO سودمند است.

          با پزشک متخصص تغذیه خود در تماس باشید تا بهترین رژیم را برای شما تعیین کنند. اهمیت ورزش کمتر مورد بحث و جدل است. ورزش قند خون را با افزایش انتقال قند از خون به سلولهای شما از طریق کاهش مقاومت به انسولین کاهش می دهد. افزایش فعالیت بدنی روزانه در زنان دچار PCO و شرکت آنها در یک برنامه منظم فعالیت بدنی برای درمان و پیشگیری از مقاومت به انسولین و کمک به کاهش وزن بسیار مهم است.