از امام صادق (ع) روایت شده است که فرمود: «وقتی زنان به سوی پیامبر (ص) هجرت کردند، در بین آنان زنی بود که او را ام حبیب می گفتند – در روایت دیگری ام طیبة آمده است – او دختران را ختنه می کرد. وقتی پیامبر (ص) او را دید به او فرمود: ای ام حبیب! آیا هنوز هم به همان کار مشغول هستی؟ گفت: آری ای رسول خدا! اگر حرام است مرا از آن نهی کن. فرمود: حلال است. بیا نزدیک تا به تو بیاموزم. زن گوید: نزدیک شدم. حضرت فرمود: ای ام حبیب! اگر چنین کردی، زیاد عمیق برندار و زیاده روی نکن، چرا که هم زیباتر است و برای شوهر هم بهره بیشتری دارد.»

در تاج العروس آمده است: «سربلندترین خون گیرندگان، ختنه کنندگان و کوتاه کنندگان زائده اندام زنان هستند.» اگر اندکی از آن را دو را بگیرند. در جایی دیگر آمده است: «نهک، مبالغه در هر چیزی است.» در تفسیر «لاتنهکی» آمده است: «یعنی در ختنه کردن و کوتاه کردن زائده اندام دختران زیاده روی نکن، بلکه به مقداری از کنار آن بسنده کن».

این حدیث جزو همان راهنمایی های اسلامی قرار می گیرد که بدان اشاره کردیم و شاید هم به تدریجی بودنی اشاره کند که بدان پرداختیم. پیامبر (ص) نیز در پرداختن به موضوع ختنه، آن را مطلقاً مباح نمی شمارد، بلکه نوعی نفرت را در آن بر می شمارد. حتی زن ختنه کننده از امکان نهی آن توسط پیامبر (ص) می پرسد. از این رو پیامبر (ص) زن ختنه کننده را راهنمایی می کند که این عمل نباید به ضرر زن تمام شود. بلکه حتی از فرمایش «فلاتنهکی ولا تستأصلی» پیامبر (ص) هم می توان تحریم شرعی ختنه را فهمید. چرا که اصولی ها معتقدند ظاهر نهی همان حرمت است. مگر اینکه دلیلی بر عدم آن وجود داشته باشد. این علاوه بر ضرر زن به نفس است که بدون نیاز به متن خاص، تمام ضررها در زمره آن قرار می گیرند.

خلاصه این که ختنه کردن زنان و دختران علاوه بر اینکه واجب نیست، از سنّت های مستحب هم نیست و اسلام آن را از دایره احکام بیرون ساخته است تا جزو متغیرهای اجتماعی قرار گیرد. ائمه (ع) نیز در ابتدا بر عدم سنّت بودن آن تأکید کرده اند و سپس از طریق فضای فکری و فرهنگی اسلام و تجربه و تأمل، این قاعده فکری را دچار تحول ساخته اند تا برای بررسی محاسن و معایب آن، زمینه بررسی های علمی درست آن فراهم گردد و موجبات منع یا تجویز آن فراهم شود.

بر این اساس ما عقیده داریم هر چیزی که بیرون از احکام اسلامی باشد، به ضرر نمی انجامد جزو گزینه های فردی قرار می گیرد که نمی شود به اجبار آن را تحمیل کرد. همین طور اولیای زن نباید چیزهایی را که به نفع زن نیست اعمال کنند. هر چند که تمام چیزهایی که به ضرر می انجامد، چه از نظر جسمی و سلامتی و چه از نظر جنبه های دیگر، شرعاً حرام هستند. والله من وراء القصد.